Antes de nada atopei unha ligazón a unhas fotos individuais que fixera nuha das saidas e que non publicara deixo aqui a ligazón
Como sodes moi listos xa fai tempo que vos decataríades que non penso moito como escribo os comentarios do blog. Penso o que vos quero contar pero logo non reparo moito en se hai erros de teclado , fallas de ortografía ou algunha frase pouco ordenada. Esto pasa así porque escribir suponme bastante traballo e si por riba tivera que andar revisando , non daría abasto. Nembargantes levo un mes , aproximadamente, pensando que ía poñer neste día, cando chegase este momento.Hoxe non é o remate definitivo do blog pero sí é o derradeiro dunha aventura que se iniciou hai tres anos. O blog continuará , seguirei escribindo ben sexa doutros nen@s , ben sexa de cousas que me parezan interesantes de educación, pero esta bonita etapa quedará pechada. Fai tempo meu pai díxome que unha persoa debía prantar unha árbore, ter un fill@ e tamén escribir un libro. A min faltábame esto pero considero a este blog o meu libro. Polo tanto é como dirían na TV "proba superada".
Teño por costume autoavaliarme continumente ( a veces quizais de xeito excesivo) e penso que este blog foi unha moi boa experiencia , mantiven un contacto convosco que doutra maneira non podería ter, permitíume darvos a coñecer que na escola facemos algo mais que gardar d@s vos@s fillas durante cinco horas, amosar a importancia que ten o ensino infantil., non somos só gardas. Chegados ata aquí gustariame lembrar a todol@s meus/miñas compañeir@s que non dan a coñecer o que fan a traves dun blog pero que traballan tanto ou mais do que nos faciamos.
Souben algunhas das inquedanzas que tedes (non todas as que quixera) , puidemos xuntar as nosas forzas ante temas moi importantes (o caso de Jorge). Tamén houbo cousas claramente mellorables. Gustariame non haber sido tan brusco na miña resposta cando Felix (o pai de Abel) fixo o comentario sobre as fotos, alí puidome a inexperiencia no uso do blog.A rede ofrece moitos recursos para comunicarnos pero temos que aprender a usalos sen ofender a naide. Quixera tamén poder escribir sobre temas educativos e que vos comentasedes a vosa opinión e que houbese un intercambio de ideas.
D@s "meus/miñas nen@s " que vou dicir , que os primeiros días foron moi, moi duros para tod@s ( sobre todo para eles/as) pero que logo todo eso foi compensado amplamente. Que é maravilloso ver o avance continuo na aprendizaxe, no comportamento, na actitude, na comunicación. Todo esto , por suposto , rodeado de momentos en que houbo que contar ata ....100 e logo respirar. Pasados tres anos e cando boto a vista atrás síntome fabulosamente ben vendo@s.
Neste momento o meu desexo é que dentro de no moito tempo (quizais un par de anos) neste blog aparezan os comentarios non dos pais senon destes alumn@s que aquí estiveron.
Remato cun recordo moi grande para Jorge, Sara e Andrea que comezaron esta viaxe "na nosa nave". Tamén para Super Tati ( non sabe o que lle agradecín toda a axuda que me prestou nos comezos), para Carmén Nemiña e Belén así como , por suposto, para Teresa. Agradecementos a tod@s @s que ledes o blog e @s que vos tomades a molestia de facer algún comentario, pero especialmente a Mary , pois os seus comentarios déronme forzas nalgún momento que estas flaqueban. Grazas
Agora deixovos un texto dun filosofo oriental que lin hai moito tempo e que sempre me gustou porque coido que resume o que deberían de ser para son @s nos@s fill@s.
Grazas, grazas , grazas e ata sempre.
Como sodes moi listos xa fai tempo que vos decataríades que non penso moito como escribo os comentarios do blog. Penso o que vos quero contar pero logo non reparo moito en se hai erros de teclado , fallas de ortografía ou algunha frase pouco ordenada. Esto pasa así porque escribir suponme bastante traballo e si por riba tivera que andar revisando , non daría abasto. Nembargantes levo un mes , aproximadamente, pensando que ía poñer neste día, cando chegase este momento.Hoxe non é o remate definitivo do blog pero sí é o derradeiro dunha aventura que se iniciou hai tres anos. O blog continuará , seguirei escribindo ben sexa doutros nen@s , ben sexa de cousas que me parezan interesantes de educación, pero esta bonita etapa quedará pechada. Fai tempo meu pai díxome que unha persoa debía prantar unha árbore, ter un fill@ e tamén escribir un libro. A min faltábame esto pero considero a este blog o meu libro. Polo tanto é como dirían na TV "proba superada".

Teño por costume autoavaliarme continumente ( a veces quizais de xeito excesivo) e penso que este blog foi unha moi boa experiencia , mantiven un contacto convosco que doutra maneira non podería ter, permitíume darvos a coñecer que na escola facemos algo mais que gardar d@s vos@s fillas durante cinco horas, amosar a importancia que ten o ensino infantil., non somos só gardas. Chegados ata aquí gustariame lembrar a todol@s meus/miñas compañeir@s que non dan a coñecer o que fan a traves dun blog pero que traballan tanto ou mais do que nos faciamos.
Souben algunhas das inquedanzas que tedes (non todas as que quixera) , puidemos xuntar as nosas forzas ante temas moi importantes (o caso de Jorge). Tamén houbo cousas claramente mellorables. Gustariame non haber sido tan brusco na miña resposta cando Felix (o pai de Abel) fixo o comentario sobre as fotos, alí puidome a inexperiencia no uso do blog.A rede ofrece moitos recursos para comunicarnos pero temos que aprender a usalos sen ofender a naide. Quixera tamén poder escribir sobre temas educativos e que vos comentasedes a vosa opinión e que houbese un intercambio de ideas.
D@s "meus/miñas nen@s " que vou dicir , que os primeiros días foron moi, moi duros para tod@s ( sobre todo para eles/as) pero que logo todo eso foi compensado amplamente. Que é maravilloso ver o avance continuo na aprendizaxe, no comportamento, na actitude, na comunicación. Todo esto , por suposto , rodeado de momentos en que houbo que contar ata ....100 e logo respirar. Pasados tres anos e cando boto a vista atrás síntome fabulosamente ben vendo@s.
Neste momento o meu desexo é que dentro de no moito tempo (quizais un par de anos) neste blog aparezan os comentarios non dos pais senon destes alumn@s que aquí estiveron.
Remato cun recordo moi grande para Jorge, Sara e Andrea que comezaron esta viaxe "na nosa nave". Tamén para Super Tati ( non sabe o que lle agradecín toda a axuda que me prestou nos comezos), para Carmén Nemiña e Belén así como , por suposto, para Teresa. Agradecementos a tod@s @s que ledes o blog e @s que vos tomades a molestia de facer algún comentario, pero especialmente a Mary , pois os seus comentarios déronme forzas nalgún momento que estas flaqueban. Grazas

Agora deixovos un texto dun filosofo oriental que lin hai moito tempo e que sempre me gustou porque coido que resume o que deberían de ser para son @s nos@s fill@s.
Grazas, grazas , grazas e ata sempre.
Os teus fillos non son os teus fillos
son fillos e fillas da vida
desexosa de si mesma.
Non veñen de ti, senón a través de ti
e aínda que estean contigo
non te pertencen.
Podes darlles o teu amor,
pero non os teus pensamentos, pois,
eles teñen os seus propios pensamentos.
Podes abrigar os seus corpos,
pero non as súas almas, porque elas,
viven na casa do porvir,
que non poden visitar
nin sequera en soños.
Podes esforzarte en ser como eles,
pero non procures facelos semellantes a ti
porque a vida non retrocede,
nin se detén no pasado.
Ti es o arco do cal, os teus fillos
como frechas vivas son lanzados.
Deixa que a inclinación
na túa man de arquero
sexa para a felicidade.
Khalil Gibran
son fillos e fillas da vida
desexosa de si mesma.
Non veñen de ti, senón a través de ti
e aínda que estean contigo
non te pertencen.
Podes darlles o teu amor,
pero non os teus pensamentos, pois,
eles teñen os seus propios pensamentos.
Podes abrigar os seus corpos,
pero non as súas almas, porque elas,
viven na casa do porvir,
que non poden visitar
nin sequera en soños.
Podes esforzarte en ser como eles,
pero non procures facelos semellantes a ti
porque a vida non retrocede,
nin se detén no pasado.
Ti es o arco do cal, os teus fillos
como frechas vivas son lanzados.
Deixa que a inclinación
na túa man de arquero
sexa para a felicidade.
Khalil Gibran
Como diría O gran Wyoming " mañá mais pero non mellor". Felices vacacións